آثار (202)
*حسین پاینده: از جمله موضوعاتي که از ديرباز در مطالعات ادبي اهميت داشته است و نظريه پردازان و منتقدان ادبي آن را بررسي کرده اند، علت ماندگاري برخي از آثار و ميرايي بقيه در تاريخ ادبيات است. نگاهي گذرا به تاريخ ادبيات و بررسي آثار ادبي نوشته شده در برهه هاي زماني مختلف، حکايت از آن مي کند که صرفاً تعداد قليلي از متون اين قابليت را دارند که نه فقط در زمانه خود، بلکه همچنين در برهه هاي تاريخي بعدي مورد اقبال خوانندگان يا…
احمد غلامی : آدم‌هایی هم‌چون هوشنگ گلشیری دشمنان بسیاری دارند؛ دشمنانی خُرد و کلان که دشمنی‌شان یا از اختلاف عقیده نشئت می‌گیرد یا احساسی است. گلشیری دوستان بسیاری هم دارد، دوستانی که سبک و سیاق اندیشه ادبی‌اش را می‌پسندند و دوستانی که منش فردی‌اش را می‌ستایند. در مواجهه با گلشیری نمی‌توان بی‌تفاوت بود. بسیار اندک‌اند آدم‌هایی که او را نادیده بگیرند و سایه‌وار از کنارش بگذرند. در برگزاری مراسم «بیست‌سال ادبیات داستانی»، گلشیری در میان ناباوری اغلب روشنفکران به مراسمی آمد که وزارت
شازده احتجاب حکایت تقابل آدمی با هستی‌اش است. داستانی نیست که به زمان و مکان محدود باشد؛ به لحاظ ماجرایش این قابلیت را دارد که در هر برهه از تاریخ اتفاق بیفتد. به عهد قاجار معطوف شده، تصویری جامع و ملموس از آن دوران ارایه می‌کند بی‌آنکه از شاهی، درباری یا حتی شهری اسم بیاورد. به شکلی انتزاعی در قالب تمثیل و با تکیه بر رویه مشترک صاحبان قدرت، همان سلطه‌طلبی‌ای که از حاکمان قبلی و بعدی هم دیده شده و مختص به هیچ دورانی نیست،…
لیلا صادقی: با خواندن اين داستان بلند، اولين چيزي كه به ذهنم مي آيد اين است كه چرا نام خانوادگي شخصيت اصلي اين داستان، احتجاب است! دلم مي خواهد از خود نويسنده مي پرسيدم، ولي افسوس كه مراد گفت: شازده جون، شازده احتجاب عمرش را داد به شما.با خواندن اين داستان بلند، اولين چيزي كه به ذهنم مي آيد اين است كه چرا نام خانوادگي شخصيت اصلي اين داستان، احتجاب است! دلم مي خواهد از خود نويسنده مي پرسيدم، ولي افسوس كه مراد گفت: شازده…
شهریار مندنی‌پور چون ساکن شیراز بود سالی دو ـ سه‌بار بیشتر فرصت شرکت در جلسات گلشیری و دیدن او را نمی‌یافت اما از بسیاری از شاگردانی که پای ثابت این جلسات بودند به گلشیری نزدیک‌تر بود؛ هم خودش و هم جهان داستانی‌اش. مندنی‌پور چنان که خود می‌گوید به خاطر حرف‌هایی که پشت‌سر گلشیری بود تا مدت‌ها از خواندن داستان‌های او پرهیز داشت اما خواندن داستان نمازخانۀ کوچک من در بی‌خوابیِ شبی طولانی شعلۀ علاقه به گلشیری را در جان او روشن کرد؛ شعله‌ای که تا…
علیرضا اکبری: سال ۱۳۴۷ است. هوشنگ گلشیری که به‌تازگی مجموعه‌داستان مثل همیشه را منتشر کرده، در نشست‌های هفتگی جُنگ اصفهان ده‌صفحه ده‌صفحه رمان نیمه‌تمام شازده احتجاب را برای اصحاب جُنگ می‌خواند و نوشته را حک و اصلاح می‌کند. کمی پیش‌تر او داستان چهار ـ پنج صفحه‌ای شازده احتجاب را خصوصی برای ابوالحسن نجفی خوانده و نجفی داستان را نه یک داستان کامل که طرحی برای داستانی بلندتر تلقی می‌کند و به گلشیری توصیه می‌کند داستان را بسط دهد. آنچه گلشیری دارد در جلسات جُنگ می‌خواند…
یزدان منصوریان لیزنا، یزدان منصوریان، دانشیار دانشگاه خوارزمی: سووشون نخستین رمان سیمین دانشور و مشهورترین اثر اوست. این کتاب همزمان متنی تاریخی، اجتماعی، سیاسی و نمادین محسوب می‌شود و به دلیل همین وجوه چندگانه، داشتن نثری شاعرانه و ساختاری استوار از اهمیتی ویژه در ادبیات داستانی معاصر برخوردار است. محمد علی سپانلو درکتاب «نویسندگان پیشرو ایران» می‌نویسد: «سووشون در سلوک رمان اجتماعی ایران منزل مهمی محسوب می‌شود. گذشته از توفیقی که نزد خوانندگان یافته، این اولین اثر کامل، در نوع (ژانر) رمان
حسن میرعابدینی سووشون .1348. نوشته‌ی سیمین دانشور آغازگر فصلی تازه در تاریخ داستان‌نویسی ایران به شمار می‌آید. دانشور در این داستان پرحرکت و ماجرا، با نثری شاعرانه، دقیق و محکم، تصویری درونی و هنرمندانه از تحولات منطقه فارس در سال‌های جنگ دوم جهانی به دست می‌دهد. شخصیت‌های رمان با قدرت مشاهده درخشانی ترسیم شده‌اند؛ آنقدر مشخص که هریک روحیه و عملکرد گروه اجتماعی معینی را مجسم می‌کنند. البته هیچ‌یک از آنان در حد تیپ نمی‌ماند، همه‌شان فردیتی خاص دارند و به آسانی از یکدیگر تمیز…
به گزارش خبرنگار كتاب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، سه‌شنبه، 12 ارديبهشت 91 در نشستي كه با عنوان «مروري بر شاهكارهاي ادبيات معاصر ايران» در فرهنگسراي ارسباران برگزار شد، حسين پاينده و حسين سناپور به نقد و بررسي رمان «سووشون» سيمين دانشور پرداختند. در ابتداي اين نشست، حسين پاينده با بيان اين‌كه دانشور در رمان «سووشون» از سطح به عمق رفت و توانست به تحليل‌گري توانمند تبديل شود، اظهار كرد: شخصيت‌پردازي در اين رمان از درجه بالايي برخوردار است و اين رمان بعد از رمان «بوف…
نویسندگان : محمد علیجانی* 1؛ حسینعلی قبادی2؛ سعید بزرگ بیگدلی3چکیده اسطوره‌ها در طول تاریخ همواره از رخدادهای سیاسی - اجتماعی تأثیر می‌پذیرند و در برابر آنها واکنش نشان می‌دهند. در حوزه داستان‌نویسی معاصر یکی از اصلی‌ترین حوادثی که بر ساختارهای سیاسی، اجتماعی،فرهنگی و ادبی تأثیر عمیقی گذاشت، واقعه کودتای 28 مرداد است. این حادثه باعث اجتناب نویسندگان از بیان انتقادی صریح و پناه بردن به درون و بهره¬گیری از زبان مبهم، نمادین و اسطوره‌ای در انعکاس مسائل جامعه و جهت‌گیری اذهان توده¬ی مردم و
بیشتر...
من يكي دو مورد را اشاره مي‌كنم كه شايد كمتر اشاره شده. يكي الگوي روايت است در صداع ودیگری زمان. به نظر مي‌آيد صداع مونولوگ دروني شخص بيمار و محتضري است كه ما با او روبه رو هستيم، اما اين فقط الگوي روايت اش را تشكيل نمي‌دهد بلکه الگوی روایت رمان از دیالولگ هم پيروي مي‌كند، ديالوگ دو نيمه‌ي خودش با هم، در واقع آن شخصيتي كه دو نيمه شده نیمه‌ها ديالوگي با هم برقرار مي‌كنند كه تبديل به مونولوگ خود آن آدم هم مي‌شود…
- حس می‌کردی نیستی، انگار نبودی، اصلا نبودی، نشسته در آن اتاق نمور و نیمه‌تاریک، پشت پنجره‌ای با شیشه‌های کوچک مه‌گرفته و پشت در‌ی‌های قدیمی. ... آتشکی که در بخاری می‌سوخت، آن هیزم، آن هیزمی که می‌سوخت، خاموش شده بود و دیگر نسوخت و صدای تک‌تک سوختنش ایستاد. با سکوتی مه‌گرفته، دیوانه‌وار. هیزم خاموش شد و شب شده بود، تاریک، نور هیزم هم مرده بود. دهانت را باز کردی و دندان‌هایت در سیاهی شب برق می‌زد. بر صندلی چوبی‌ات نشسته بودی و شب شده بود…
رمان صداع را مي‌توان يك رمان خواندني به حساب آورد. رماني كه در زمان نگارشش منتشر نشد، به موقع ديده نشد و زمان مناسبي را براي نقد و بررسي از دست داد. با اين حال و با تاخيري چهل ساله در انتشار، همچنان مي‌توان آن را خواند و از آن بهره برد. مي‌توان پس از خواندن و لذت‌بردن از رمان، با نگاهي از بيرون، يعني نگاهي برون‌متني، به آن نگاه كرد و با توجه به برخي از ويژگي‌هاي فرمال، به وجوه محتوائي اثر هم نظر…
نيستي خالق يكتا از شدت كارِ خلقِ مدام‌اش است. اين حركت عدمي يا بهتر بگوييم عدم انديشي است كه هنرمند را به كار مي‌اندازد، هنرمند براي يافتن خود، خودآگاه يا ناخودآگاه، به جبرِكارِ جهان مي‌افتد، به خلق، خلقِ آنچه كه در سياهي تن او انباشته شده، هنرمند مي‌بيند، مي‌شنود، مي‌بويد و مي‌چشد و مي‌لمسد، به سليقة خود البته و گاه بي‌اختيار در حواس، هرآنچه او دريافت كرده از جهان درون تني انباشته مي‌شود به غايتي در زمان مي‌رسد و چون جنيني در وجود هنرمند موجوديت…